Bibliodrama

Bibliodrama – word deel van het verhaal

Bibliodrama is een speelse methode om in de huid van figuren in (Bijbel)verhalen te kruipen.

Door een rol te spelen, ervaar je met lijf en ziel wat het verhaal met je doet. Wat het jou te zeggen heeft. Over jezelf. Over wat je meedraagt. Over je relatie met anderen, met God misschien.

De tekst is het speelveld, maar niet het script. Als je speelt ben je vrij. Om op jouw manier Mozes te zijn, of Jezus, of een leerling, een ezel, een steen, een boom, God… Het verhaal wordt jouw verhaal.

Het is geen toneelspel, maar een persoonlijke verkenning in groepsverband van een verhaalfiguur.

Ik heb de basisopleiding ‘Bibliodrama begeleiden’ gevolgd bij Bibliodrama – Tussen hemel en aarde in Vlaanderen. Daarin heb ik me diverse werkvormen eigen gemaakt.

Voor kerkelijke of andere groepen die bibliodrama willen spelen, stel ik graag op maat een programma samen.

Maximale groepsgrootte: 10 personen

Tarief: 150 euro per bijeenkomst (exclusief reiskosten)

We spelen de verhalen

Bij bibliodrama speel je een (bijbel)verhaal. Het helpt je om in dat verhaal te kruipen. Het wordt jouw verhaal. En dat roept heel wat op.

We spelen met het verhaal van Mozes, die een braamstruik ziet die in brand staat maar niet door het vuur wordt aangetast. Eerst lezen we het verhaal samen. Het valt me ineens op dat Mozes zijn schapen bij zich heeft. Nogal wiedes, want hij is herder. Maar ik heb me altijd voorgesteld dat Mozes daar helemaal alleen staat. Dan gaan we spelen. We leven ons allemaal in de rol van Mozes in. De begeleider nodigt ons uit om, één voor één, bij het zien van de brandende struik één zin te zeggen. Wat hoor ik mijzelf zeggen? ‘Dat wil ik wel eens van dichtbij bekijken, maar wat doe ik met mijn schapen?’

Bovenstaande ervaring deed ik op bij bibliodrama. Dat is een verzamelnaam voor verschillende spelvormen die je helpen om in een (Bijbel)verhaal te kruipen. Door een rol te spelen, ervaar je met lijf en ziel wat zo’n verhaal met je doet. Wat het jou te zeggen heeft. Over jezelf. Over wat je meedraagt. Over je relatie met anderen, met God misschien. De tekst is het speelveld, maar je hoeft die tekst niet letterlijk te volgen. Als je speelt ben je vrij. Om op jouw manier Mozes te zijn, of Jezus, of een leerling, een ezel, een steen, een boom, God… Het verhaal wordt jouw verhaal.

Dat kan heel wat oproepen. Verdriet, woede, verwarring, maar ook een bevrijdende lach. Ik vond het achteraf wel grappig dat ik als Mozes meer met mijn schapen bezig was dan met het wonder voor mijn ogen. Maar het onthulde mij ook iets over mijzelf. Dat ik mij misschien te vaak laat afleiden van wat echt belangrijk is. Door praktische bezwaren, door verantwoordelijkheidsgevoel.

Moederinstinct

We spelen een ontmoetingsspel aan de hand van het verhaal van Franciscus en de wolf. Deze wolf verslindt de inwoners van de stad Gubbio, zodra ze de stad verlaten. De begeleider brengt ‘Franciscus’ en de ‘wolf’ met een kort interview in hun rol. De rest kijkt toe hoe ‘Franciscus’ op de ‘wolf’ afstapt om haar te bewegen de stad Gubbio met rust te laten. Ze reageert afwerend en getergd, klaar om haar jongen met hand en tand te verdedigen. Als toeschouwers voelen we mee met haar moederinstinct. Maar we ervaren ook hoe moeilijk het voor ‘Franciscus’ is om contact te krijgen met een ‘wolf’ die voor niets anders ruimte heeft dan de verdediging van haarzelf en haar kroost.

Soms werkt zo’n spel lang na. Niet alleen bij de spelers, maar ook bij de toeschouwers. Bibliodrama vraagt dan ook goede begeleiding en veiligheid. Vaak helpt het om zo’n spel niet alleen met woorden maar ook op andere manieren te kunnen verwerken. Door te schilderen, te zingen, te dansen bijvoorbeeld.

Gewoon genoeg

We hebben gespeeld met het verhaal van de weduwe die van Elia te horen heeft gekregen dat haar pot met meel en haar kruik met olie niet leeg zullen raken. Ik kies ervoor om het spel te verwerken met woorden. Ik zit in een moeilijke periode in mijn leven. Normaal denk ik eerst heel goed na voordat ik iets opschrijf, maar nu vloeien de woorden automatisch uit mijn pen, achter elkaar en bijna zonder leestekens: “mijn meel mijn olie wat ik in huis heb meer dan genoeg? verhalen vertrouwen liefde moed stilte luisteren woorden gewoon genoeg meer dan genoeg meer dan genoeg meer dan genoeg…”

Als begeleider en deelnemer van bibliodrama en als verhalenverteller speel ik met verhalen. Ik vertel graag in de ik-vorm. Het verhaal moet eerst mijn verhaal worden. Dan pas kan het een spiegel worden, herkenning oproepen of juist vervreemding, een eigen leven gaan leiden, in jou en mij.